در کشورهای صنعتی، موافقت نامههای زیستمحیطی داوطلبانه، اغلب یک پلت فرم را به شرکتها ارائه میدهند تا حرکتهایی فراتر از حداقل استانداردهای نظارتی را به رسمیت بشناسند و از گسترش بهتر فعالیتهای زیستمحیطی حمایت کنند. در کشورهای در حال توسعه، مثل آمریکای لاتین، این موافقت نامهها معمولاً برای اصلاح سطح قابل توجهی از عدم رعایت مقررات اجباری استفاده میشوند. چالشهایی در چگونگی ایجاد اطلاعات پایه این توافق نامهها، اهداف، نظارت و گزارشها وجود دارد. با توجه به مشکلات ذاتی در ارزیابی اثر بخشی، آنها اغلب مورد سؤال قرار میگیرند و ممکن است محیط زیست را تحت تأثیر منفی قرار دهند.